Sadece kendisiyle konuşur oldu insanoğlu. Ne bereketine muhtaç olduğu toprağı dinler oldu, ne gölgesinde dinlendiği ağacı. Ne cıvıltısında huzur bulduğu kuşların sesine kulak verdi, ne de yaşam alanlarını çaldığı hayvanların. Rüzgarı dinlemeyi unuttu, gökyüzünü anlamayı reddetti. Yaşam artık anlaşılmıyor. Soruna bakmaz, çözümü görmez oldu. Ahlaka, insanlığa kulak vermeyince görüntü flulaşmaya, hava grileşmeye, faylar kırılmaya, kuşlar çığlık atmaya başladı. Bizler evrenle konuşmayı kestik. Parayla konuşmaya başladık. Zevklerimizin bizi yönetmesine izin verdik. Bizler kulağımıza gelen bu yakarışları duymazdan geldik.
Ruhsal dünyamızın huzuruna değil, dünyevi zevklerimizin peşinden koştuk. Dengenin önemini anlayamadık. İnsan hayatını önemsemeyen afların, bir kereden bir şey olmaz diyen zihniyetin, ihmalkarlıkların, akla getirilmeyen önlemlerin, gereksiz görülen fedakarlıkların suçlusu masum insanlar oldu. Masum çocuklar, masum hayvanlar…
Sevgisizliğin felaketini yaşıyoruz. İlgisizliğin, bencilliğin kıyametinde yanıyoruz hepimiz. Bu bir kader değil. Bu bile isteye bizleri ateşe atmak.
Dünya ile arandaki sohbeti bozan sesleri dinleme.
Dünya ile arandaki ihtişamlı bağı koparmaya çalışan insanları bir kenara it.
Hissedenleri, farkında olanları, anlayanları yargılayacaklar. Sana deli diyecekler.
Tuzağa düşme.
Bakışını vermediğin yeryüzü yok olacak. Kalbini vermediğin tabiat seni yok edecek.
Göz ardı ettiğin şeylerden kaçamazsın.
Gör. Hisset. Farkında ol. Anla.
Birlik bilinciyle kozmosun bütünlüğünün kıymetini bil.
İnsanlığını keşfet. Şah damarından bile yakın olan yaratıcıyı hatırla.
Kendini bil. Kendini bul.
