Merhabalar, artık havalar iyice soğudu mu ne?
Bugün dolaştım güzel Urla’mızın sokaklarında. Ortaokul ve lisemizin (eski bina) olduğu sokaklar, Postane Sokağı ve isimlerini bilmeden ayaklarımın götürdüğü daha birçok sokak…
Soğukta dolaşmak, geçmişi düşünmek, bir kedi ya da köpek sesiyle “Şimdi”ye dönmek. Eski ve yeni zamanları ister istemez kafamda karşılaştırıyorum. Hala alışmakta zorlandığım çok şey var. Bizler yıllar önce okulumuza yürüyerek giderdik, servis diye bir şey yoktu. (Uzunada’dan gelen arkadaşlarımız hariç) Urla içinde, her yere, çoğu insan yürürdü. İş yerlerinde çalışan insanların çoğunluğu, öğle yemeğini yemek için, evlerine giderlerdi. Artık Urla’da belediye otobüsleri ve dolmuşlar var.
Yürümek zor geliyor artık. Ya da zaman kaybını azaltıyor diye tercih ediliyor. Halbuki biz zamanımızı ayarlar, zorunlu yürüyüş sporumuzu da yapardık. Tabii nüfus daha az, yerleşim de bu kadar geniş değildi söylenirdi. Bizim telefon numaramız 56 idi. Şimdi ne kadar komik geliyor. Sadece 2 haneli. Evinde telefon olmayıp da başka illerde yakınları olan, ya da üniversitede okuyan çocukları olanlar bize gelirlerdi. Çoğu zaman çok uzun bekleyişler olurdu. Tabi zaman zaman da programımız bozulurdu. (O zamanlar komşu gezmeleri vardı). Ya da evlerine dönerler, bağlantı kurulduğu zaman, koşup haber verir gelirdik, özlemlerini giderler veya gerekli bilgi alışverişini yaparlardı. Zor ama güzel zamanlardı. Aslında o günleri de, o günlerdekileri de özledik. Anne babalarımız, nine dedelerimiz, komşu tanıdık dost hepsi bizleri terk edip gittiler. Ama biz ne diyoruz, hayat her şeye rağmen güzeldir.
“Kaybettiğin şeylere bakarak zaman harcama, devam et, hayat geriye doğru akmaz…” Hep güzellikler yaşayın, sevgi ile…
